چند وقتی هست هوای مشهد زده به سرم. دوست دارم یک سری به امام رضا(ع)بزنم. اما دنبال یه فرصت می‏گشتم. تا اینکه دیشب یکی از دوستان زنگ زد و گفت بریم...ما هم که خوشحال ساکمون رو سیم ثانیه بستیم و آماده کردیم اما...
خوب نشد دیگه؛ ظاهرا سر رفتن یک مشکلی برای اون رفیق پیش آمد و سفرمان جور نشده.
شاید شما، اره شمایی که داری این پست را می‏خوانی اولین گزینه ذهنت این باشد که خُب، توفیق نداشتی. امام رضا نطلبیده و...از این صحبت‏های کوچه بازاری.
هیچ وقت ادعایی در مورد توفیق خودم ندارم . شاید من یکی از همون کسانی باشم که بدتر از خودم تو شیعیان علی پیدا نکنم؛ ولی خدایش این فحش‏های ناخواسته به انسان‏های کریمی همچون امامان معصوم اذیتم می‏کنه.
واقعا من نمی‏دونم .ما شیعیان آنهایی که با آنها سرو کار داریم. ((امامان معصوم و خدا)) نمی شناسیم. یا نه از بی اطلاعی بی خردی ماست این حرف‏های مان.
خیلی سخت است قبول این مطلب که این‏ها با این همه زحمتی که برای انسان ها و هدایتشان کشیدند. اگر کسی بخواهد. به نیت زیارت مرقدشان که خود حالتی روحانی برای انسان ایجاد می‏کند بروند. بخواهند جلوگیری کنند. یا به اصطلاح نطلبند.
هیچ وقت نشنیدم؛ که کسی حتی دشمن‏شان به درب خانه آنها آمده باشد و دست خالی برگشته باشد.پس چگونه می‏شود که کسی بخواهد و قصد کند که به دیدار آنها برود و آنها نخواهند ویا بخواهند قبولش نکنند.
خُب‍، البته این را نمی‏توان انکار کرد که اشخاصی را ایشان طلب کنند و بخواهند که به دیدارشان بیایند همانگونه که در زمان حیات‏شان با دیدن برخی از یاران‏شان شاد می‏شدند.
حرفی نیست که همه اعمال و رفتار ما به خدا بر می‏گرده و به خواست و مشیت خداوند ولی خداوند هم خواست و مشیت خودش رو به قانونی به نام قانون دنیا واگذار کرده و به عبارت دیگر خواست و مشیت خودش رو بر اساس آنچه شما می‏خواهید تنظیم کرده واین است که معنای اختیار و امری بین اختیار و جبر معنا پیدا می کند. البته گاهی اوقات برای برخی مصالح که خود تشخیص می‏دهد از قانون خود تخطی می‏کند.
به شدت از این حرف‏های کوچه و خیابانی که همه و همه برای توجیه کار خودمان است بدم میِ‏آید. خدا نخواست .نمی طلبد ما را.مشیت خدا این طوری بود و...
هیچ تو جیهی برای این گونه حرف‏ها مگر توجیه کردن خودمان وجود ندارد.
طرف در همسایگی امام رضا است به او می‏گویی چرا زیارت نمی‏ری می‏گوید توفیق نشد ...امام رضا نمی طلبد
چرا باید در این گونه مواقع خودمان رو مورد خطاب قرار ندهیم؟
چرا نباید بگوییم نخواستیم؟چرا نباید بگوییم خودمان نخواستیم بریم زیارت خودمان مسئول کار خودمان هستیم و...
شاید این گونه بتوانیم درس بگیریم ...البته امیدوار نباشیم ...گفتم شاید
واما آن رفیقمان هم ظاهرا با خانواده هماهنگ نکرده بود و وقتی خانواده‏شان فهمیدند اجازه ندادند.